«... بأَحْجَارٍ لاَ تَضُرُّ وَلاَ تَنْفَعُ ، وَلاَ تُبْصِرُ وَلاَ تَسْمَعُ ، فَجَعَلَهَا بَیْتَهُ الْحَرَامَ....»(خطبه 192)
«سنگ هایی است که نه زیان می‏رسانند و نه نفعی دارند، نه می‏بینند و نه می‏شنوند. پس خداوند آنها را خانه محترم خویش قرار داد.»

در این خطبه حضرت ارزش خانه کعبه را به سنگ های آن نمی‏ دانند. سنگ های معمولی به‏ تنهایی بی‏ اثرند. بلکه به‏ فرمایش آن بزرگوار، ارزش کعبه به آن است که خداوند این سنگ ها را خانه مورد احترام خود و وسیله‏ ای برای امتحان بندگان خویش قرار داد.

فضل آن مسجد ز خاک و سنگ نیست
لیک در بناش حرص و جنگ نیست
(محمّد طبسی)