مظلومیت امام حسین علیه‌السلام و کشته شدن ناحق ایشان بر هیچ انسان آزادی‌خواه و عدالت‌جویی پنهان نیست. احادیث متعدد و گزارش‌های تاریخی، نشان از خشم و غضب شدید خداوند بر این مصیبت دارد که در قالب بارش خون از آسمان و جوشش خون از زمین نمود پیدا کرد. این وضعیت چندان تعجب برانگیز بوده که نه فقط کتب شیعی، بلکه راویان اهل‌تسنن نیز آن را گزارش کرده‌اند.[1]
گزارش‌های مربوط به این واقعه مهم و معجزنشان را می‌توان به دو بخش آسمان و زمین تقسیم نمود:
الف- بارش خون از آسمان
گزارش‌های مربوط به بارش خون از آسمان بر دو بخش است:
1. راویان تصریح کرده‌اند که از آسمان خون باریده و اطراف را خونین کرده است:
یکی از عالمان اهل‌تسنن در قرن سوم هجری به نام فَسَوی با سند خود از زنی به نام نَضرَت اَزدیّة نقل می‌کند که گفته: «چون حسين به قتل رسيد، آسمان خون باريد، صبح كه شد هر ظرفى كه برايمان بود، آكنده از خون گرديد».[2]
ذهبی از مورخان شهیر اهل‌تسنن، از اُم‌سالم نقل می‌کند: «حسين كه كشته شد، بارانى همچون خون، بر خانه‌ها و ديوارها باريد».[3]
2. در نگاه راویان، بارش خون از آسمان به معنای سرخی غیر معمولی است که در آن پدیده آمده:
طبرانی با سند صحیح و به نقل از اُم‌حکیم گفته: «آن روز كه حسين به قتل رسيد، من دخترى خردسال بودم. روزهايى بود که آسمان همچون «عَلَقه» (خون بسته) بی‌حركت ماند».[4]
شخصی به نام سُدَی گزارش کرده: «چون حسين‌بن‌على علیهماالسلام به قتل رسيد، آسمان گريست، و گريه آسمان، سرخ‌گون شدنِ آن است».[5]
همین معنا و مضمون را دیگر حدیث‌نگاران و تاریخ‌نویسان اهل تسنن نیز بیان کردند.[6]
ب- جوشش خون از زمین
یکی از خدمتکاران هند دختر مُهَلَّب به نام مروان گزارش کرده: «دربان عُبَيدالله بن زياد گفت: آن هنگام که سر حسين را آوردند و پيش ابن‌زياد نهادند، ديدم از هر طرف ديوارهاى دار الإماره كوفه، خون جارى شد».[7]
گزارش شده عبدالملک بن مروان پیکی را به سوى فرزند رأس الجالوت فرستاد و از وی پرسید: «آيا كشته شدن حسين نشانه‌اى داشت؟ فرزند رأس الجالوت گفت: در آن روز، سنگى برگردانده نشد مگر اينكه زير آن، خون تازه يافت گرديد».[8]
زُهْرى گزارش کرده: «عبدالملک بن مروان از من پرسيد: كدام يک از شما می‌تواند مرا خبر دهد كه روز قتل حسين‌بن‌على، چه علامتى پديد آمد؟» در پاسخ گفتم: «ريگى در بيت المقدس برداشته نمی‌شد مگر اينكه زير آن خون تازه، يافت می‌شد».[9]
پی نوشت:
[1]. شهرستانی، سیدعلی، تربة الحسین علیه‌السلام و تحولها إلی دم عبیط في یوم عاشوراء، العتبة الحسینیة، ص: 15-17.
[2]. فسوی، یعقوب، المعرفة و التاریخ، مؤسسة الرسالة، ج3، ص: 422.
[3]. ذهبی، شمس‌الدین، تاریخ الاسلام، دار الكتاب العربى، ج5، ص: 16.
[4]. طبرانی، سلیمان، المعجم الکبیر، مکتبة ابن‌تیمیة، ج3، ص: 113؛ ن.ک: مصنف ابن‌ابی‌شیبة، دار التاج، ج7، ص: 478.
[5]. طبری، محمد، تفسیر الطبری، دار الهجر، ج21، ص: 41.
[6]. ر.ک: ابن‌عساکر، علی، تاریخ مدینة دمشق، دار الفکر، ج64، ص: 217 ؛ ابن‌ابی‌حاتم، عبدالرحمن، تفسير القرآن العظيم، مكتبة نزار مصطفى الباز، ج10، ص: 3289.
[7]. المزی، یوسف، تهذیب الکمال، مؤسسة الرسالة، ج6، ص: 433.
[8]. ابن‌عساکر، علی، تاریخ مدینة دمشق، دار الفکر، ج14، ص: 230.
[9]. ابن‌ابی‌عاصم، احمد، الآحاد و المثانی، دار الرایة، ج1، ص: 152؛ ن.ک: نیشابوری، محمد، المستدرک علی الصحیحین، ج5، ص: 309.