İran Dışişleri Bakanı Cevat Zarif "ABD diğer ülkelerinde hırsız olmalarını istiyor” dedi.  

Birleşmiş Milletler Genel Kurulunda düzenlenecek toplantıya katılmak için New York’ta giden İran Dışişleri Bakanı Zarif gazetecilere yaptığı açıklamada ABD’nin kararının değersiz olduğunu söyledi. 

İran Dışişleri Bakanı Zarif ABD’nin dünyanın polisi olmadığını belirterek;” Biz muafiyetlere önem vermiyoruz” dedi. 

ABD’nin İran’a yönelik yaptırımlarda diğer ülkelere yaptığı baskının eşkiyalık olduğunu kaydeden İran Dışişleri Bakanı Zarif;” ABD’nin yaptıkları dağ başındaki eşkiyalardan daha kötü. Kendisi hırsızlık yaparken diğer ülkelerden de hırsızlık yapmalarını ve aksi durumda cezalandıracağını söylemekte” ifadelerini kullandı. 

İran’ın müzakere masasından ayrılan ülke olmadığını ve ABD’nin artık müzakere edilebilecek konumda olmadığını belirten İran Dışişleri Bakanı, İran’a uygulanan yaptırımların hukuka aykırı olduğunu söyledi. 

Hürmüz Boğaz’ının İran tarafından kapatılmasına ilişkin değerlendirmede bulunan Zarif, Hürmüz Boğaz’ının kapatılmasına ilişkin kararın silahlı kuvvetlere ait olduğunu belirtti.

İran İstihbarat Bakanı Seyyid Mahmut Alevi, "Geçtiğimiz yılda tekfiri terör örgütlerine ait 114 çete ve İslam Devrimi karşıtı 116 terör çetesine karşı operasyon düzenlendi." dedi.

İran İstihbarat Bakanı Seyyid Mahmut Alevi, 19 Nisan Cuma hutbesi öncesi bir konuşma yaptı.

Son yılda İran İstihbarat Bakanlığı’nın üyüttüğü operasyonlarla iligli açıklama yapan Alevi, “Geçtiğimiz yılda tekfiri terör örgütlerine ait 114 çete ve İslam Devrimi karşıtı 116 terör çetesine karşı operasyon düzenlendi.” dedi.

Alevi, ülke genelinde uluslararası istihbarat servislerine çalışan onlarca casusun tespit edildiğini belirterek, “İran İstihbarat Bakanlığı tarafından icra edilen bu operasyonlar uluslararası istihbarat servislerini büyük ölçüde şaşırmıştır.” ifadesini kullandı.

Alevi, İran'da yapılan istihbarat çalışmaları sonucu ABD İstihbarat Teşkilatı'nın (CIA) casus çetesinin de bulunduğunu açıklayarak, İran’ın istihbarat çalışmalarıyla Siyonist Rejim’in (İsrail) ta derinliklerine nüfuz ettiğine dikkati çekti.

İslam İnkılabı Lideri İmam Hamanei, "18 Nisan Ordu Günü" münasebetiyle İran silahlı kuvvetlerinin üst düzey komutanlarını kabul etti.

İslam İnkılabı Lideri bu görüşmede, Ordu’nun günümüzde her zamankinden daha dindar ve daha aktif olduğuna vurgu yaparak, silahlı kuvvetlerin İran’daki sel felaketinde halka yardım etmek için gösterdiği çabaların övgüye layık olduğunu ifade etti.

İmam Hamanei, ABD’nin skandal kararından (Devrim Muhafızları’nın terör listesine alınması) sonra silahlı kuvvetler ve özellikle de Ordu ve Devrim Muhafızları arasındaki kardeşlik bağlarının daha da güçlenmesi gerektiğine vurgu yaparak, “Düşmanı öfkelendiren her bir adım iyi ve doğrudur. Ayrıca düşmana moral veren eylemlerden uzak durmalı” dedi.

Ordu günü münasebetiyle İran Ordusu komutanları, personlleri ve onların ailelerini tebrik eden İslam İnkılabı Lideri, “Bazı ülkelerde hatta özgürlük ve insan haklarından yana olduklarını iddia eden ülkelerde silahlı kuvvetler milleti bastırmak için diktatörlerin yanında duruyor. Nitekim ki Paris’teki olaylarda bunu görebiliriz” ifadelerinde bulundu.

İran Silahlı Kuvvetleri'ni İslam ve İslam Cumhuriyeti mantığı olarak nitelendiren İmam Hamanei, “Silahlı kuvvetler savaş çıktığı zaman düşmanlar karşısında göğüs gererek, bilim, tecrübe ve fedakarlıkla onları geri çekilmek mecburiyetinde bırakıyorlar. Barış döneminde de akif ve hazırlıklı olarak halkımıza güven ve huzur veriyorlar. Dolayısıyla düşmanlar silahlı kuvvetleri huzursuz göstermekle milletin huzurunu bozmaya çalışıyorlar” değerlendirmesini yaptı.

İslam İnkılabı Lideri, “Bugün ordumuzu dindar ve inkılapçı insanlar yönetiyor. Fakat milleti küçümsemek ve düşmanları övmeye alışan bazıları sürekli “Rıza Han’ın modern ordusu”undan bahsediyorlar. Oysaki sözde modern bu ordu bir gün bile dış güçlerin saldırısı karşısında direnemedi. Ama İran İslam Cumhuriyeti Ordusu 8 yıl boyunca direniş gösterdi ve zafere ulaştı” dedi.

İran Silahlı Kuvvetleri’nin bölgede düşmanların fitnelerine karşı çıktığını belirten İmam Hamanei, “Eğer Ordu ve Devrim Muhafızları IŞİD’e karşı çıkmasaydı bugün bölge ve komşu ülkelerin durumu neydi? Bu ülkeleri kimler yönetiyordu?” diye konuştu

Başkan Donald Trump'ın, Beyaz Saray'da apar topar tamamlanan bir törenle, ABD'nin İsrail'in Suriye'de bulunan Golan Tepeleri'ni yasadışı ilhak etmesini resmen onaylamasına ilişkin bir kararnameyi imzalaması, görünüşte, Ortadoğu'da karadaki birkaç olguyu değiştirecek gibi görünen bir eylemdir. Ancak hiç kimse, bu adımın geniş kapsamlı küresel sonuçlarını küçümsememelidir.

 
Trump, İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu'nun tanıklığında yaptığı kısa bir açıklamayla, “Amerika Birleşik Devletleri, Golan Tepeleri'nin İsrail Devleti'nin parçası olduğunu tanımaktadır,” diye ilan etti.
 
ABD başkanı, İsrail'in 1967'de Golan Tepeleri'ne yasadışı el koymasının, o toprakları 14 yıl sonra tek taraflı ilhak etmesinin, saldırganca Musevi yerleşimleri inşa ederek aralıksız kontrolünü ileri sürmesinin ve toprakları İsrail kapitalizmi çıkarına kullanmasının, “İsrail'in kendisini Suriye'ye ve [İran'ı da kapsayan] diğer bölgesel tehditlere karşı koruma gerekliliği” nedeniyle haklı olduğunu ileri sürdü.
 
Ne safsata. Trump, gerçekliği baş aşağı çevirmektedir. İsrail, Golan Tepeleri'ni, Suriye'ye yönelik pervasız saldırıları için bir atış rampası olarak kullanmıştır. Buna, İsrail'in, Beşar Esad hükümetine karşı rejim değişikliği savaşında, aralarında IŞİD'in de bulunduğu İslamcı milisleri silahlandırıp desteklemesi dahildir. Bu yılın başında, İsrail'in kendi genelkurmay başkanı, binlerce hava saldırısı yapıldığını bizzat itiraf etmiştir.
 
Washington'ın “İsrail'in Golan Tepeleri üzerindeki egemenliği”ni tanıması, ABD ordusunun, Suriye'nin başlıca petrol ve doğalgaz üretim alanlarını kapsayan doğusundaki kalıcı işgalini pekiştirdiğine ilişkin haberlerin ortasında gelmektedir. Bu, Trump'ın, geçtiğimiz yılın sonunda, Suriye'deki “askerleri eve getireceği”ne ilişkin sonuçsuz açıklamasına rağmen oluyor. Son haftalarda, ABD ordusu, işgali altındaki bölgedeki çeşitli noktalara büyük miktarda silah ve malzeme sevkiyatı yaparken, Suriye topraklarında 1.000 dolayında askerin kalacağına ilişkin haberler geliyor. Bu askerler, Irak tarafında bulunan daha çok sayıdaki asker tarafından desteklenecekler.
 
Başka bir ifadeyle, Trump, tam da Washington'ın Fırat Nehri'nin doğusunda kalan Suriye topraklarını etkin biçimde işgal ve ilhak ettiği sırada, İsrail'in Golan Tepeleri'ni ilhakını tanıyor.
 
Trump'ın bu ilhakı tanıması, kısa vadede, kuşkusuz, sağcı müttefiki Netanyahu'yu desteklemeyi amaçlıyordu. İsrail başbakanı, çok sayıda yolsuzluk suçlamasıyla ve 9 Nisan'daki seçimlerde, eski genelkurmay başkanı Benny Gantz'ın önderlik ettiği Mavi ve Beyaz adlı koalisyonun bir araya getirdiği generallerden oluşan bir aday listesi karşısında olası bir yenilgiyle karşı karşıya bulunuyor.
 
İsrail'in hem başbakanı hem savunma bakanı olan Netanyahu, tek bir füze için Gazze'ye karşı intikam saldırısına önderlik ediyor görünmek amacıyla İsrail'e geri dönmek için, Washington ziyaretini kısa kesti. Söz konusu füze, hiç kimseyi öldürmemiş ve hem işgal altındaki Gazze'yi yöneten Hamas hem de bir diğer büyük silahlı grup olan İslami Cihat, saldırının sorumluluğunu reddetmişti.
 
İsrail savaş uçakları, yoğun nüfuslu Gazze kentini de kapsayan Gazze Şeridi'ne bombardıman akınları düzenlediler. İsrail işgal güçleri, başka bir toplu cezalandırma eylemi olarak, 2 milyon Filistinli için bir açık hava hapishanesi olan yoksul bölgeye doğru var olan iki geçiş noktasını da kapattılar ve kıyı açıklarında balık tutmaya çalışan Filistinli balıkçıları zorla geri döndürdüler.
 
Pazartesi akşamı, Hamas yetkilileri, Mısır'ın arabuluculuğunda bir ateşkes anlaşmasına vardıklarını açıkladılar ancak Tel Aviv konu hakkındaki sessizliğini korudu. Netanyahu'nun seçimdeki rakiplerinin tamamı, Gazze'deki direnişi bastırmak için yeterince kanlı önlemler almadığı gerekçesiyle suçlayarak, ona sağdan saldırıyor. İsrail'deki burjuva “sol” olarak kabul edilen İşçi Partisi'nin önderi, Netanyahu'yu, “eylemden değil, laftan ibaret” biri olmakla suçladı. Bu arada, üst düzey subaylar, “tüm seçenekler masada” uyarısında bulunurken, İsrail silahlı kuvvetleri, Gazze'deki tümenlerini, 1.000 askerden oluşan ek bir piyade ve zırhlı tugayı ile güçlendirdiler.
 
Trump'ın, İsrail'in Golan Tepeleri'ni ilhak etmesini tanıması, ilk olarak, İsrail'in işgal altındaki topraklardaki ve bölge genelindeki askeri saldırganlığını körüklemeye hizmet edecektir. Bu, aynı zamanda, İsrail'deki siyaset kurumunun zaten sağa kayan yörüngesini, apaçık faşizme doğru itecektir.
 
Bu seçimlerde, Netanyahu, Meir Kahane'nin, ABD Dışişleri Bakanlığı'nın terör örgütü olarak tanımladığı Kach Partisi'nin bir uzantısı olan faşist Otzma Yehudit (Musevi Gücü) ile ittifak kuruyor. Netanyahu'nun koalisyonu, dinci Siyonistlerin Musevi Evi partisi ile birlikte, Filistin nüfusunun, İsrail'den ve işgal altındaki topraklardan etnik olarak temizlenmesini savunuyor. Bu, Ortadoğu'nun ABD'nin emperyalist çıkarlarına tabi kılınması ve İran'la savaş hazırlıkları ile bağlantılı emperyalist ve sömürgeci bir proje olan “Büyük İsrail” hedefinin parçasıdır.
 
İsrail'de, dünya çapında olduğu gibi, militarizmin yükselişi ile bağlantılı olarak açıkça faşizan politikaya yönelinmesi, mevcut seçimlerde belirgin biçimde ortadadır. Kampanya propagandaları, ülkenin aşırı sağcı Adalet Bakanı Ayelet Şaked'in oynadığı bir televizyon reklamını içeriyor. Reklamda, Şaked, “Faşizm” adlı bir parfümü kendine sıkıyor ve kameraya dönüp, “Bence, demokrasi gibi kokuyor,” diyor. Bir Clint Eastwood filminin taklit edildiği bir başka seçim videosunda, meclisin (Knesset) sağcı üyesi Oren Hazan, Filistinli bir İsrail yurttaşı ve meclisteki Balad partisinin önderlerinden Cemal Zahalka'yı vurup öldürüyor.
 
Trump'ın Golan Tepeleri'ne ilişkin kararnamesi, kuşkusuz, İsrail'in, bölgenin asıl nüfusundan geriye kalanların kökünü kurutma yönelimini cesaretlendirecektir. İsrail ordusu 1967'de Golan'ı istila ettiğinde, 130.000 kadar Suriyeli canlarını kurtarmak için kaçmıştı. Geriye kalan 25.000 Dürzi Arap'ın ezici çoğunluğu, Tel Aviv'in onları İsrail yurttaşlığını kabul etmeye zorlama girişimlerini reddedip, Suriyeli oldukları konusunda ısrar etti.
 
Cumartesi günü, Golan Tepeleri'nde bulunan Mecdel Şems'te, yüzlerce kişi, Trump'ın yaklaşan kararnamesini protesto etmek için yürüyüş yaptı. Protestoculardan biri, medyaya, “Buradan tekrarlıyoruz: Golan [Tepeleri] Arap'tır ve Suriyelidir; onun yazgısına ne Trump ne de bir başkası karar verebilir,” dedi. Bir başkası ise, “[Trump] İsrail'e toprak vermek istiyorsa, Amerika'dan bir, iki eyaletini verebilir,” diye konuştu.
 
Geçtiğimiz hafta hem İsrail'i hem Lübnan'ı ziyaret ettiği Ortadoğu turu sırasında,ABD Dışişleri Bakanı Mike Pompeo'ya, bir gazeteci, ABD'nin, Rusya'yı Kırım'ı ilhak etmekle suçlarken, İsrail'in Suriye'den ele geçirilmiş topraklardaki egemenliğini tanıyarak bir “çifte standart politikası” izleyip izlemediğini sordu. (Golan Tepeleri halkının İsrail işgalini 50 yılı aşkın süredir reddettiğini; Kırım'ın ise Rusya yurttaşlığını ezici bir çoğunlukla kabul ettiğini bir kenara koyalım).
 
Pompeo, soruya, aptalca, şu yanıtı verdi: “Hayır, hiç de bile. Başkanın Golan Tepeleri konusunda yaptığı şey, karadaki gerçekliği ve İsrail devletini korumak için gerekli güvenlik durumunu tanımaktır. Bu, bu kadar basit.”
 
“Karadaki gerçekliğin” tanınması ve devletlerin “güvenlik durumu” için gerekli olanlar, tam da, 20. yüzyılın ilk yarısında yüz milyonlarca insanın ölümüne yol açan ilhaklar için gösterilen bahaneydi.
 
Avusturya-Macaristan'ın 1909'da Bosna ve Hersek'i ilhakı, tarihçiler tarafından, Birinci Dünya Savaşı'nın başlangıcı olarak görülüyor; Almanya'daki Nazi rejiminin gerçekleştirdiği bir dizi ilhak da, İkinci Dünya Savaşı'na zemin hazırlamıştı.
 
İkinci Dünya Savaşı'nın ardından, büyük güçlerin, bu tür ilhakları yasadışı hale getirmek ve var olan devletlerin toprak bütünlüklerine yönelik tehditleri reddetmek amacıyla, Cenevre Sözleşmeşleri'nde değişiklik yapması ve Birleşmiş Milletler'in kuruluş sözleşmesini kabul etmesi, bu tarihsel “gerçeklikler”in itirafıydı.
 
İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra resmen kabul edilmiş bu ilkeler, bir üçüncü dünya savaşına hazırlık olarak, bir kenara atılıyor. Trump yönetiminin İsrail'in Golan'daki toprak gaspını kutsaması, yeni ve çok daha kanlı istilalara, ilhaklara ve apaçık bir 21. yüzyıl sömürgeciliğinin canlanmasına zemin hazırlıyor.
 
ABD emperyalizmi, Ortadoğu'da daha büyük savaşların önünü açmak için, bu yarım yüzyıllık suçu meşrulaştırmaya çalışıyor. ...
 
Bill Van Auken
WSWS

İmam Hamenei, İslam dünyasında, İslam'ın ihyası ve gerçek anlamda İslami yaşama eğiliminin çok fazla olduğunu belirterek, bugün İslam'ın bakışının İslam Cumhuriyetinin geneline olduğu söyledi.

 İslam inkılabı rehberi, 4 Mart'ta İslami Fıkıh ve İslam Bilimleri Enstitüsü'nün üyelerini kabulünde yaptığı açıklamada, tüm İslam ve Arap ülkeleri halkının gözü ve kulağının İran İslam Cumhuriyeti üzerinde olduğunu söyledi.

Günümüz İslam dünyasının İran halkının inkılabçı hareketine ihtiyaç duyduğunu vurgulayan İmam Hamenei, Batı ve Doğu'nun maddi medeniyetleri ile hayal kırıklığına uğramış milletlerin  İslami yaşamaya eğilimli olduklarına dikkat çekti.

İslam'da aile konusunun önemine de dikkat çeken İslam inkılabı rehberi, eşlerin ve ailelerin, erkeklerin başarılarındaki rolünün çok yüksek olduğunu belirtti.

İmam Hamenei, eğer insanın eşi, eşlik eder ve onunla beraber adım atar ve hedefe giderse ilerlemenin çok hızlı olacağını söyledi.

İran İslam Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Hasan Ruhani, Irak Cumhurbaşkanı ve Başbakanı'nın resmi daveti üzerine üst düzey bir heyet başkanlığında Bağdat'a gitti.

Ruhani'nin 3 günlük Irak ziyareti siyasi çevrelerce stratejik bir görüşme ve Tahran ile Bağdat arasında yeni anlaşmaların yapılması yönünde uygun bir fırsat sayılıyor. 

İran ile Irak'ın siyasi, kültürel ve ekonomik alanlarda ikili ekonomik, siyasi ve kültürel münasebetleri ve iki ülkenin bölgesel işbirliğini güçlendirme yolları ağırlıklı olarak bu ziyaret kapsamında ele alınıyor. Cumhurbaşkanı Hasan Ruhani'nin Bağdat ziyareti kapsamında iki ülke arasında birkaç işbirliği anlaşmasının imzalanması bekleniyor. 

Bu anlaşmalar, Hürremşehr-Basra demiryolu, sanayi bölgelerinin kurulması ve genişlemesi, iki ülkede vize kolaylığının sağlanması, gümrük ve sağlık alanlarında işbirliğini içeriyor. 

İran İslam Cumhuriyeti Dışişleri Bakanı Muhammed Cevad Zarif dün İran-Irak heyetleri arasında Bağdat'ta Iraklı mevkidaşı Muhammed Ali el Hekim'in katılımıyla düzenlenen oturumda yaptığı konuşmada, iki ülkenin ilişkilerini stratejik niteleyerek, hiç kimsenin bu ilişkilere zarar vermeyeceğini kaydetti. 

İran'ın Irak ve Suriye'de terör örgütleri ve IŞİD ile mücadeledeki etkin ve belirleyici varlığı;bölgede güvenliğin korunmasında İran'ın stratejik rolünü kanıtlamıştır. 

Kuşkusuz, iki ülkenin münasebetlerindeki türlü ve çeşitli imkanların istenen şekilde kullanılması için Irak'ta güvenlik ve istikrarın sağlanmasına bağlıdır. 

Şimdiki durumda bu kritik konudaki işbirliği stratejik seviyededir ve savunma ve güvenlik alanlarında işbirliği zeminini sağlanmıştır. 

İran'ın eski Irak Büyükelçisi Hasan Kazımi Kumi yazdığı bir makalede şunları kaydetti: Bugün İran İslam Cumhuriyeti ve Irak Cumhuriyeti arasındaki ilişkiler stratejik işbirliği seviyesine ulaşmıştır ki doğal olarak bu stratejik işbirliği iki ülkeyi stratejik bir münasebete götürebilir. 

Bu nedenle bazı müdahaleci taraflar, art niyetli çabalarıyla bu stratejik münasebetleri, İran'ın Irak'ta yapıcı olmayan müdahale ve nüfuzu için bir hareket olarak göstermeye çalışıyorlar. 

Ancak bu tür art niyetli çaba ve propagandaya rağmen, İran ve Irak yetkililerinin en üst seviyedeki karşılıklı ziyaretleri, bu tür girişimlere Tahran ve Bağdat'ın aldırış etmediklerini gösteriyor. 

Gelinen noktada Irak hükümetinin faaliyetinde yeni dönemin başlamasıyla ekonomik alanlarda işbirliğinin geliştirilmesi öncelik arz ediyor. 

Bu alanda İran, Irak'a ürün ihracatı ve transit için en uygun yer sayılıyor. İran, ayrıca Irak'ın elektrik ve yakıt ihtiyacının önemli bir kısmını tedarik edebilir. Buna ilaveten İran'ın Irak'a teknik ve mühendislik hizmetlerini ihraç etmeye hazırdır. 

Ayrıca, İran ile Irak arasında ortak sınır kapıları, iki ülkedeki kutsal mekanlar ve Irak'ın yeniden inşa sürecine katılma fırsatları, iki ülkenin işbirliğinde önemli rol ve yere sahip diğer alanlardan sayılıyor. 

İslam İnkılabı Rehberi Ayetullah Seyyid Ali Hamanei, Irak Cumhurbaşkanı Berhem Salih ve beraberindeki heyetin son sıralarda Tahran'da kendisiyle yaptığı görüşmede, "Onurlu, güçlü, bağımsız ve gelişmiş Irak, İran için yararlıdır ve biz Iraklı kardeşlerimizin yanında durmaya devam edeceğiz." ifadelerini kullandı. 

Böylesi bir desteğe göre, İran İslam Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Hasan Ruhani'nin Bağdat ziyareti Tahran'ın Irak halkı ve hükümetinin yanında durmaya devam etmek için hazırlık ve iradesine yapılmış bir vurgudan ibarettir.

 HAMAS Gazze'deki çatışmaları zekice yönetiyor ve İsrail ise en sonunda Hamas’a ayrıcalık tanımak zorunda kalacaktır. Hatta askerî bir operasyon başlasa dahi İsrail bunu durdurmak mecburiyetindedir. Tüm bunlar Hamas'ın İsrail'i ringde köşeye sıkıştırdığını göstermektedir. 

Qodsna'nın Arabi 21 haber kanalından aktardığı bilgiye göre, Siyonist gazeteler son günlerde, kapsamlı olarak Gazze civarındaki değişiklikleri, özellikle de bu değişikliklerin 9 Nisan'da yapılacak Knesset seçimlerine etkisini inceliyor.

Arap dünyası analisti Avi Yesharof konu ile ilgili yazısında şu hususlara değindi: Gazze, Knesset seçimleri için gün sayıyor. HAMAS liderleri İsrail'in bu siyasî gelişmeden sonra Hamas’a Gazze'deki ablukanın da bir nebze kırılmasına vesile olacak önemli ayrıcalıklar tanımak zorunda kalacağına inanıyor.

Filistin meselesi analisti Tesvi Yehzekili ise konu ile ilgili şunları yazdı: HAMAS, İsrail'i bir meydan muharebesine çekmiştir ve İsrail'le istediği gibi oynamaktadır. Oysa İsrail Gazze'de huzuru istemektedir. Ancak HAMAS ise tüm gözleri üzerine çekmenin derdinde. Bundan dolayı İsrail kendini, temel konusunu Hamas'ın belirlediği bir kısır döngünün içerisinde bulacaktır.

HAMAS mevcut şartlarda İsrail ile bir karşılaşmanın peşinde ve bu günlerde İsrail'in sadece Knesset seçimlerine yoğunlaştığını, Gazze'nin işleriyle ilgilenmediğini de çok iyi biliyor.

İsrail Gazze'de kapsamlı bir askerî operasyon yapılmasını istemiyor. HAMAS ise içinde bulunulan hassas durumun farkında ve İsrail'i kapana kıstırmanın, yeni ayrıcalıklar edinmenin peşinde. Şunu açıkça söylemek gerekir ki HAMAS, İsrail karşısında caydırıcı gücü kazanmıştır. İsrail Hamas'a karşı cevap vermek zorunda kalmıştır ve bizim yapabileceğimiz bir şey de yok. Üstelik bu durum yıllardır böyle devam ediyor.

Siyonist analist son olarak şunları da aktardı: HAMAS, Gazze'deki çatışmaları yönetme işini oldukça zekice idare etmektedir. İsrail ise en sonunda Hamas’a ayrıcalık tanımak zorunda kalacaktır. Hatta askerî bir operasyon başlasa dahi bunu durdurmak mecburiyetindedir. Tüm bunlar Hamas'ın İsrail'i ringde köşeye sıkıştırdığını göstermektedir. Uzun zamandır Gazze sınır hattında durmuş sonunda neler olacağını beklemekteyiz. En ufak bir olayda dahi İsrail yeniden caydırıcı gücünü yitirmektedir.

Bir süredir farklı platformlarda Orta Doğu’da sorunların ana kaynağı olarak iki ülke resmediliyor: İran ve Türkiye. Bu tesadüf değil. Cemal Kaşıkçı cinayetiyle zirve yapan Türk-Suud gerilimi bu eğilimde katalizör etkisi yapıyor. Güya Türkiye, Suudi Arabistan’ı rezil rüsva edecekti. Kaşıkçı sonrası G-20 zirvesini ‘belasız’ atlatan Veliaht Prens Muhammed bin Selman geçen hafta Asya’nın kritik üç ülkesi Pakistan, Hindistan ve Çin’de milyar dolarlık ilişkilerle dökülen imajına cila attı.

Arap sokağında ‘yalan rüzgârı’ estiren ‘One Minute’ çıkışından sonra Lübnan’da gezdiğim Filistin kamplarında Arafat’ın afişleri solmaya yüz tutmuşken onların üzerine Recep Tayyip Erdoğan’ın fotoğrafları yapıştırılıyordu. Buna benzer görüntüler birçoğunu baştan çıkartıyordu. Ortalık “Orta Doğu’da Türkiye’nin zamanı” kıvamında ahkâm kesenlerden geçilmiyordu. O fotoğraflara eşlik eden bir afiş daha parlıyordu: ‘Kurtlar Vadisi’. Bu imgenin övünülecek bir tarafı yoktu. Ne yazık ki kısa sürede ‘Polat Alemdar’ ve ‘Memati’ karakterleri, yeni Türk dış politikasının Arap sokağındaki temsilleri haline geliverdi. Dil, üslup ve tarzıyla bu temsil meğer siyasetin özünde de varmış.

Filistin davasına yalandan sözcülükle başlayıp Araplarla ilişkilerin eksenine İhvan’ı oturttuklarında söylem “Türkiye’nin önü açılıyor” diye başlıyordu. İtiraz etmek nâmümkündü. Bu tarz-ı siyasetin Irak, Suriye, Libya, Mısır, Lübnan ve Yemen gibi yerlerde Türkiye’ye nasıl kaybettirdiğini uzun metrajlı bir film gibi izledik. Şimdi daha geniş coğrafyalarda Türkiye tecrit girişimleriyle yüzleşiyor. Elbette Türkiye’nin batırması bizi Arap devletlerinin pirüpak olduğu sonucuna götürmüyor. O cenahta da rezalet gırla.

***

Bir süredir farklı platformlarda Orta Doğu’da sorunların ana kaynağı olarak iki ülke resmediliyor: İran ve Türkiye. Bu tesadüf değil. Cemal Kaşıkçı cinayetiyle zirve yapan Türk-Suud gerilimi bu eğilimde katalizör etkisi yapıyor. Güya Türkiye, Suudi Arabistan’ı rezil rüsva edecekti. Kaşıkçı sonrası G-20 zirvesini ‘belasız’ atlatan Veliaht Prens Muhammed bin Selman geçen hafta Asya’nın kritik üç ülkesi Pakistan, Hindistan ve Çin’de milyar dolarlık ilişkilerle dökülen imajına cila attı.

Veliaht Prens’in Asya turuna geçmeden önce, babası Kral Selman’ın Suudi Arabistan’ı yeniden Arap denkleminin merkezine yerleştiren bir iki adımına değinmek istiyorum. Sağlık sorunları yüzünden nadiren ayağını dışarıya atan Kral, 24 Şubat’ta Şarm el Şeyh’te düzenlenen Birinci Arap Birliği-AB Zirvesi’ne bizzat katılmayı tercih etti. Öncesinde Kahire’de Mısır Parlamentosu’nda alkış tufanıyla karşılandı. Bu teveccühün nedenini çok da ‘İki Kutsal Şehrin Hizmetçisi’ unvanında aramayın! İhvan iktidarına karşı 2013’teki darbeden beri Abdülfettah el Sisi rejimini finanse eden Suud’un himmeti çok şeye kadir. Ki Kral, zirvedeki konuşmasında açılan krediler hariç hibenin miktarını 80 ülkede 35 milyar dolar diye verdi. ‘Himmet’ Suudi diplomasisinin en mühim enstrümanı. O himmet nice cihadi selefi örgütleri de doğurdu ya, orası ayrı mesele.

Zirvede Arap dışı aktörler olarak İran ‘olağan düşman’ olarak temada yerini alırken Türkiye de aynı kefeye itildi. Halbuki birkaç yıl öncesine kadar Arap diplomasisi Türkiye konusunda dikkatliydi. Zirvenin açılış konuşmasını yapan Sisi, Türkiye ve Katar’ı işaret ederek “Maalesef terör bazı ülkeler tarafından komşularda nüfuz elde etmek amacıyla kaos yaratma aracına dönüştürüldü” ifadelerini kullandı. Arap Birliği Genel Sekreteri Ahmed Ebu’l Ghayt da Suriye, Yemen ve Libya’daki krizlerden söz ederken “Türkiye ve İran’ın eylemleri, bölgedeki krizleri körükleyen bir müdahale niteliğinde” dedi. Allah-u âlem kulislerde daha neler konuşuldu. 2005 sonrası Türkiye’nin AB yolculuğunu gıpta ile izlemiş olan Araplar, şimdi AB ile ortak platformda bu ülkeyi baş belası ilan ediyor. Nereden nereye!

Bir çalım da Filistin’deki bayrak kapmacada geliyor. Araplar, Filistin’de İranlılar ve Türklerin devreye girmesini büyük mesele yapmaya başladı. ABD Başkanı Donald Trump’ın damadı Jared Kushner aylardır ‘yüzyılın barış anlaşması’ diye Filistin davasını tarihe gömecek bir planı Suudi-Emirlikler-İsrail üçgeninde pişiriyor. Taslağın açıklamasını İsrail’deki seçimlerden sonraya bırakan Kushner, Muhammed bin Selman’ı kafaya almıştı. Bu Arap meselelerinde Suudi otoritesinin sonu demekti. Bu kritik zamanda Kral Selman zirvede “Filistin’in hamiliğini kimseye kaptırmam” dercesine bir çıkış yaptı; dedi ki “1967 sınırlarında başkenti Doğu Kudüs olan bağımsız bir Filistin Devleti’nin kurulması dahil Filistin’in bütün haklarının geri alınması konusundaki tutumumuz sabittir.”

Arap aleminde Türkiye’nin yeni yeri işte böyle.

***

Şimdi Türkiye’nin ‘Tecrit eder, hatta uluslararası mahkemeye çıkartırım’ diyerek peşi sıra ok attığı Muhammed bin Selman’ın krallar gibi karşılandığı başka bir coğrafyaya gidelim.

2015’te Yemen savaşına katılmayı reddettiği için Suudi Arabistan’ın gücendiği, Birleşik Arap Emirlikleri’nin (BAE) “Bedelini ödeyeceksin” diye tehdit ettiği Pakistan, Muhammed bin Selman’ı öyle itinayla karşıladı ki sanırsınız cennetten bir melek düştü. ‘Hoş geldin’ seremonisi, prensin uçağı hava sahasına girer girmez JF-17 ve F-16’lar eşliğinde ta göklerde başladı. En büyük sivil madalya Nişan-e-Pakistan verildi. Devlet daireleri tatil edildi. Bütün bunlar soğukluğu gidermek, himmet köprüsünü tamir etmek ve prensin çantasındaki 20 milyar dolarlık yatırım projeleri içindi.

Pakistan özellikle Ziya’ül Hak’tan itibaren, bölgesel hevesler, cihatçı örgütler üzerinden komşulara müdahale ve istihbarat cinlikleriyle hem dışarıda hem içeride kaybeden bir ülke. Nevzuhur ittihatçıların Türkiye’yi soktuğu yolda, Pakistan yıllar önce debelenmiş bir ülke. Onların ‘Afgan cihadı’ ve ‘Keşmir cihadı’, bizimkilerin ‘Suriye cihadı’.

Pakistan onlarca yıl boyunca kendi toprakları ve Afganistan’da Suud’un parası ve vahhabi öğretisiyle yarattığı radikal cihatçı hücrelerin ceremesini çekiyor. Üç komşusu Hindistan, Afganistan ve İran terör belasından Pakistan’ı sorumlu tutuyor. Bir tarafta nükleer bombanın gururu, diğer tarafta ekonomik, sosyal ve yönetsel sefalet. Amerikalılar da 11 Eylül’den beri tepeleyip duruyor.

Şimdi İmran Han’ın Pakistan’ı, Muhammed bin Selman’ın Suudi Arabistan’ı geçmişten kurtarıp ‘ılımlı’, ‘barışçıl’, ‘hoşgörülü’, ‘istikrarlı’, ‘terör karşıtı’ bir yola sokacağına dair iki tarafta da hayırhah yorumlardan geçilmiyor. (Bu arada eski İstihbarat Şefi ve Washington Büyükelçisi Bender bin Sultan’ın kızı Prenses Rima bint Bender’in ilk Suudi kadın büyükelçisi olarak ABD’ye gönderilmesi de ılımlılığın karinesi olarak karşımızda. Kaşıkçı cinayetinin yol açtığı tahribatı gidermek, Kongre’de Suudi aleyhtarı gidişatın önünü kesmek ve Prens’in hala reformcu istikamette olduğunu göstermek için zekice bir hamle. 23 yıl Washington’da kalmış bir istihbarat ve diplomasi cini olan babasının vereceği akılla fark yaratacağı kesin.)
Pakistan’ı yeniden Suud eksenine oturtmak isteyenler İslamabad’ın İran ve Türkiye ile ilişkilerini de hedef alıyor. Pakistan 2016’da Katar’a karşı ablukaya eşlik etmediği için “Türkiye-İran eksenine kaydı” diye adeta kırbaçlandı. Expo 2020 oylamasında Türkiye’yi desteklediği için de topa tutuldu.

Düne kadar Pakistan’ın aynı zamanda Türkiye ve Suudi Arabistan’la kardeşliğinde bir sorun yoktu. Buradaki asıl rekabet İranlılar ile Suudiler arasında dönüyordu. Fakat kamplaşmalar öyle bir noktaya geldi ki İslamabad ikisinden birini tutmaya zorlanıyor. Aynı cendere İran-Pakistan ilişkileri için de geçerli. Suudiler İran’dan gelecek doğalgaz boru hattının inşasını geciktirmek dahil Tahran’ın önünü kesmek için bütün ağırlığını kullanıyor.

Fakat Başbakan İmran Han göreve geldiğinden beri bir taraftan Türkiye ve İran’la dostluğu korurken diğer tarafta Suudi Arabistan ve Birleşik Arap Emirlikleri’nin desteğini kazanmak için ‘ekonomik diplomasi’ adıyla yeni bir strateji yürütüyor. Bu denge siyasetini Genelkurmay Başkanı Cavit Bajva’ya bağlayanlar da var. Bajva Orta Doğu’daki vekâlet savaşlarında yer almayacaklarını ama Körfez’in savunmasına katkı sunacaklarını söylüyor. Riyad ve Ebu Dabi’yi yakın planda tutan Bajva geçen sene Pakistan’dan İran’a resmi ziyarette bulunan ilk genelkurmay başkanı oldu. Bu dengeleme stratejisi ‘Bajva Doktrini’ olarak anılmaya başladı.

Pakistan, Suudiler için herhangi bir resmi anlaşmaya gerek olmadan iyi ilişkilerin sürdürülebildiği bir yerdi. Askerler de siyasiler de Suud’un kesesine bakardı. Bu sefer ilişkiler 6 anlaşmayla gelen devlet yatırımlarıyla boyut değiştiriyor. İki ülke arasındaki anlaşmaları yorumlayanlar, Suudi Arabistan’ın ilk kez Pakistan’a ‘kukla’ değil ‘eşit ortak’ muamelesi yaptığını savunuyor. Bunu da Bajva Doktrini’ne bağlıyorlar. İslamabad’ın Suudi yatırımlarının altında ezilip ezilmeyeceğini Ankara ve Tahran’la ilişkilerin seyrine bakarak göreceğiz.

***

Muhammed bir Selman, Pakistan’ın en büyük hasmı Hindistan’a ise 5 katı fazla yatırım sözü verdi. Bir nevi birbiriyle düşman iki ülkeyle aynı anda iyi ilişkiler geliştirebilme gösterisiydi. İslamabad’dan Yeni Delhi’ye doğrudan uçmak yerine Suudi Arabistan’a dönüp oradan Hindistan’a geçerek ilginç bir hassasiyet sergiledi.

Çin’e gittiğinde de 28 milyar dolarlık 35 ayrı anlaşmaya imza atarken Pekin’in Uygurları tornaya alan siyasetine hak verdi. Burada da bir Suud-Türk karşıtlığı şekilleniyor sanki. Pekin-Ankara hattında şalteri attıran şey, Türkiye’nin Doğu Türkistan’a ilgisi ve özellikle son yıllarda Uygurların Suriye’deki savaşa katılmasında bir kanal olması. Malum Türkistan İslami Partisi’ne bağlı İslamcı militanlar, Cisr el Şuğur kasabasını kontrol edecek kadar Suriye’deki savaşa dahil oldu. Veliaht Prens bu konuda da “Türkiye’den farklıyız” demiş oldu.

Türkiye-Çin ilişkileri bulanık sularda debelenirken Suudilerin ‘2030 Vizyonu’ ile Çinlilerin ‘Kemer ve Yol Projesi’ birbirini görmüş oldu. Suudi yorumcular, Batı ile ilişkileri bozmadan doğuya açılmanın faziletlerini yazıyor. Avrupa treni raydan çıkınca Erdoğan’ın “AB yoksa Şanghay beşlisi var” resti basitçe rest olarak kalırken Suudiler, Çin’de petrokimya dahil bir dizi sektöre el atıyor. Veliaht Prens ziyaret sırasında bir de Çince dersinin okul müfredatına eklenmesine karar vermiş.

***

“Orta Doğu bizden sorulur”, “Stratejinin alasını biz yaparız”, “Doğu da bizimdir Batı da” diye böbürlenenler için belki bir kez daha aynaya bakma zamanı. Lakin prens, adının Testere Babası’na çıkmasına aldırmadan fena çalım atıyor.

gazeteduvar

Fehim Taştekin

Suriye'den eli boş ayrılan Amerikalılar, ülkeden çıkmak için valizlerini toplarken, Türkiye ise İdlib'de meydana gelmesi beklenen savaşı engellemek için manevra yapıyor. Bazı Arap başkentleri de, Suriye üzerine oynadıkları bahislerin başarısızlığının sonuçlarını yaşıyor. Suriye'ye yakınlaşmak isteyen Araplar, itibarlarından geriye ne kaldıysa kurtarmak için beyhude bir duruş ile bekliyorlar.

Suriye krizinin patlak vermesinden yıllar sonra ve İran Devrimi'nin kırkıncı yıl dönümünün kutlanmasından birkaç gün sonra, Suriye Devlet Başkanı Beşar Esad ilk defa İran'a ziyarette bulundu. Başkent Tahran'a giden Esad, bu ziyaret ile pek çok düzeyde mesajlar taşıyan bir adım atmış oldu. Bu mesajların önemlisi ise elbette Şam ve Tahran arasındaki ilişkilerin stratejisi oldu.

Ziyaret, sekiz yıllık savaşın bıraktığı tozun dumana karıştığı çok fazla puslu bir havada ve kritik bir aşamada geldi. Suriye'den eli boş ayrılan Amerikalılar, ülkeden çıkmak için valizlerini toplarken, Türkiye ise bir yandan Kürtler ile savaşmak için kılıçlarını çekiyor, diğer yandan İdlib'de meydana gelmesi beklenen savaşı engellemek için zaman faktörü ile manevra yapıyor. Bazı Arap başkentleri de, Suriye üzerine oynadıkları bahislerin başarısızlığının sonuçlarını yaşıyor. Suriye'ye yakınlaşmak isteyen Araplar, öte yandan Amerika'nın vereceği herhangi bir tepkiden korkarken, itibarlarından geriye ne kaldıysa kurtarmak için beyhude bir duruş ile bekliyorlar.

Görünürde bu temas, bir zafer ve vefa ziyaretinden çok daha fazlasıydı. Zaten bu ziyaretin boyutlarını teşekkür ve kutlama ile kısıtlamak haksızlık olur. Başkan Esad'ın vücut dilinde diplomatik bir ifade yoktu. Protokol kuralları da uygulanmadı. İslam Devrimi lideri Ayetullah Ali Hamanei de aynı muhabbet ile yaklaştığı “muzaffer” başkanı sıcak bir kucaklama ile karşıladı. İki tarafında Arapça konuşması, bu sıcak ortamı daha da ısıttı.

İçerikte ise, Başkan Esad'ın Suriye krizinden bu yana ilk defa gerçekleştirdiği ve Moskova'dan sonra ikinci durağı olan Tahran teması, pek çok düzeyde mesajlar taşıyor. Birkaç nokta ile bu mesajlara işaret edebiliriz:

Birincisi: Bu ziyaret, Şam ve Tahran arasındaki stratejik ilişkinin sağlamlığını gösterirken, aynı zamanda geçici anlaşmalar ile bağlantılı olmayan stratejik ilişkilerini daha da derinleştirdi. Dolayısıyla, İran ve Suriye arasındaki stratejik ittifak, Direniş Ekseni'nin kimliğini oluşturuyor. Bu noktada, Esad'ın ziyaretinin Suriye ve İran arasındaki ekonomik ilişkilerin geleceğini şekillendiren stratejik anlaşmanın imzalanmasından birkaç hafta sonra geldiğine de dikkat çekmekte fayda var.

İkincisi: Bölgesel ve uluslararası zorlukların kesiştiği hassas bir dönemde gerçekleşen bu ziyaret, Amerika'nın Suriye'deki projelerinin yenilgisinden ayrı tutulamaz. Amerika'nın bölgedeki varlığı ve IŞİD ile türevleri tarafından taşınan Amerikan projeleri, Direniş Ekseni için büyük bir zorluk oluşturuyor. Bugün ev sahipliği yaptığı Esad'a şu cümleleri kullanan Hamanei, bu zorluklara da cevap vermiş oldu: “Suriye zaferinin ve ABD ile paralı askerlerinin bölgedeki yenilgisinin anahtarı, Suriye Devletinin Başkanı, halkının kararlılığı ve direnişinde gizlidir.” Hamanei konuşmasında, Direniş'in kimliği ve gücünün, Amerika'nın başını çektiği düşmanların projelerini başarısız kılan Suriye ile İran'ın stratejik ittifakına dayandığını vurguladı.

Üçüncüsü: Askeri seçenek de görüşmede yerini aldı. General Kasım Süleymani, Seyyid Hamanei ve Ruhani'nin yanında görüşmeye katıldı. Süleymani'nin katılması, ziyaretin askeri boyutlarının olduğuna işaret ediyor. Askeri seçenekten bahsederken, İdlib'in kaderi ve yaklaşan savaşın, Rusya Devlet Başkanı Putin'in sabrının tükenmesi ve Tayyip Erdoğan'ın bu savaştan kaçınmasının gölgesinde beklendiğine değinmek gerekiyor. İran Ulusal Güvenlik Konseyi Genel Sekreteri Ali Şemhani'nin, Suriye sahasında önemli gelişmeler beklendiğine dair sözleri bunu güçlendiriyor.

Suriye krizine İranlı müttefiklerinden daha geç müdahale eden Ruslar, Türkiler ile yapılan görüşmeler sırasında İdlib meselesi ile ilgili dikkatli bir yol izliyor. Diğer yandan, bu konuda Türkiye'ye belirli bir süre fırsat tanıyan İran, Başkan Esad ile birlikte bu savaşa girecek gibi görünüyor. Gelişmeler, Rusya'nın da bu savaşa destek için aktif olarak katılacağını gösteriyor.

Dördüncüsü: Bu ziyaret, Varşova'da İran karşıtı toplantıda başarı elde edemeyen İsrail rejimi ile ilgili boyutlar ve mesajlar taşıyor. Bu ziyaret, Rusya Devlet Başkanı Putin ile İsrail Başbakanı Netanyahu arasında daha önce ertelenen ve İran meselesini masaya yatıran toplantının tarihinden iki gün önce gerçekleşti. Kuşkusuz bu ziyaret, Suriye -İran birliğini güçlendirirken, İsrail baskılarının bu ittifakı kıramayacağı ve İran'ın Suriye'deki meşru varlığına engel olamayacağını, bu baskıların seçimle ilgili anketlerde gerileyen Netanyahu'nun kaderini etkileyeceğini gösterdi. İran'ı Suriye'den uzaklaştırmak konusunda atıp tutan, daha önce de Esad'ın devrileceği palavraları ile övünen Netanyahu, bugün eli boş bir şekilde seçimlere giriyor. Daha doğrusu, Netanyahu'nun Moskova ziyareti ile elde etmek istediği seçim rantı, Esad'ın Tahran ziyaretinden dolayı etkisini kaybetti.

Esad'ı devirmek için düzenlenen onlarca ziyaret, milyarlarca dolar harcanan para ve 8 yıllık başarısızlığın ardından, Suriye Devlet Başkanı Beşar Esad, Tahran ziyaretinden birkaç saat sonra Netanyahu'yu düşürür mü?

Beşincisi: Ziyaretin verdiği beşinci mesaj, Şam ile ilişkileri güvenli bir şekilde yeniden kurmak isteyen Arap ülkelerine gönderilmiş gibi görünüyor. İran'dan uzaklaşması karşılığı Şam'ın siyasi izolasyonunu kırmak isteyen Araplara verilen mesaj, Arap ilişkileri ile İran ilişkisi arasında bir bağlantı olmadığını vurguladı.

Kendi istekleri ile Şam'dan ayrılan Araplara kapısını hiçbir zaman kapatmayan ve kapatmayacak olan Şam yönetimi, kendinden taviz de vermeyecektir. Suriye, kendini hala derinden milliyetçi bir Arap ülkesi olarak kabul ediyor. Filistin karşısındaki konumu da bunun en güzel örneğidir. Bu Arap ülkelerinin seneler önce Suriye hakkında müzakerelere İran'ın katılmasını reddediyordu. Ne var ki bugün İran bu krizdeki en marjinal oyuncu haline geldi.

El-Waght

İntizar

İmam Hamanei, İslam Devrimi'nin 40. zafer yıldönümü dolayısıyla İran milletine hitaben önemli ve stratejik bir mesaj yayınladı.

  İmam Hamanei, İslam Devrimi'nin 40. zafer yıldönümü dolayısıyla İran milletine hitaben önemli ve stratejik bir mesaj yayınladı.

İslam Devrimi Lideri “Devrim’in ikinci adım bildirisi” olarak bilinen söz konusu bildiride İslam Devrimi’nin geçen 40 sene boyunca elde ettiği kazanımlarına değinerek gençlere büyük İslami İran’ı inşa etmeleri için bazı önemli önerilerde bulunmuştur.

Gençlere yönelik tavsiyelerde bulunan bu bildiri ilaveten ikinci bir adım olarak İslam Cumhuriyeti’nin “yeni sezonu”nu oluşturmaktadır.

Bildiri metninde yer alan ifadeler özetle şu şekilde:

İslam Devrimi uzun bir tarihsel yozlaşıya son verdikten sonra Pahlavi ve Kaçar döneminde aşağılanmış olan ülke hızlıca ilerleme dönemine girmiştir. İslam Devrimi ilk adımda, utanç verici Şah rejimini demokratik bir hükümete dönüştürdü ve kapsayıcı olmanın yanında çok taraflı gelişmeyi sağlayan milli irade unsurunu ülkenin odak haline getirdi. Ardından ülkenin yönetiminde gençlerin girmesine imkan sağladı. Ayrıca “Biz yapabiliriz” inancını herkese aktardı. Yaptırımlar iç potanisyellere dayanmayı öğretti ki sonuçları şöyle:

1. Düşmanlar tarafındnan ciddi tehditler altında olan ülke istikararı ile güvenliği ve toprak bütünlüğüne garanti sağlanmıştır. 8 Yıllık İran-Irak Savaşında Baas rejimi ile Batılı ve Doğulu destekçilerinin hezimetine neden olan mucezevi zaferin gerçekleşmesine neden olmuştur.

2. Bilim ve teknoloji alanında ilerleme gücü yaratarak ekonomik ve imarcılık alanında hayati bir altyapı oluşturmuştur. Ayrıca ulaştırma, sanayi, enerji ve madencilik, sağlık ve tarımcılık gibi alanlarda da binlerce önemli projenin temeli atılmıştır.
Nükleer yakıt, kök hücreler, nanoteknoloji ve biyoteknoloji gibi onlarca büyük proje, petrol dışı ürünlerin ihracatının 60 kat daha yükselmesi, üniversitelerden milyonlarca öğrencinin mezun olması ayını zamanda tıp ile savunma sanayi alanında kayda değer gelişmeler İslam Devrimi’nin armağan ettiği başarılardır. Halbuki, devrimden önce, İran bilim ve teknoloji üretiminde sıfır noktasındaydı.

3. Siyasi konular, seçimler ve iç meselelerin yanı sıra iç fitnelerle birlikte istikbarla mücadeleyi hedefleyen konularda halkın katılımını arttırdı. Devrimden sonra vatandaşlar doğal afetlerden etkilenen insanlara yardım edebilmek için yarışarak hayırsever etkinliklerine hevesle katılıyorlar.

4. İslam Devrimi, halkın uluslararası konulara olan vizyonunu inanılmaz derecede geliştirdi. İslam Devrimi, Batı ülkelerinin özellikle ABD'nin cinayetleri, Filistin meselesi ve yabancı güçlerin bölge halklarına yönelik tarihi zulmü, gerilim, savaş ve ayaklanma gibi konuları entelektüel olarak bilinen dar bir sınıfın tekelinden çıkardı. Aydınlık ülkenin dört bir köşesine yayıldığı için bu tür konular yetişkin gençler için de anlaşılır bir hale geldi.

5. İslam Devrimi kamu imkanlarının dağılımında adalete başvurulmasını sağladı. Adeletin performansı ile ilgili bendenizin memnuniyetsizliği İslam düzeninin eşsiz mücevheri olduğu içindir. Fakat gerçek şu ki, son 40 yılda adaletsizlikle mücadelede elde edilen başarılar bir önceki dönemle kıyas edilemez. Şah rejimi döneminde ülkenin hizmetleri ve gelirlerinin çoğunu başkenttekiler ya da onların seviyesinde olan büyük kentler kullanırdı.

6. İslam Devrimi toplumda maneviyat ve ahlakı büyük ölçüde artırdı. Bu değerli olguyu mücadele döneminde ve İslami Devrim zaferinden sonra her şeyden çok İmam Humeyni'nin davranışları yaygınlaştırdı. Bu maneviyet dolu ve arif insan, inançlara bağlı olan halkın başına geçti. İslam Cumhuriyeti'nin dini ve ahlaki yaklaşımı, yetenekli ve parlak kalpleri özellikle de gençleri büyüledi ve ortam din ve ahlakla doldu.  Bunlar 8 yıllık Kutsal Savunma’da gençlerin özveriyle cephelere gitmesine neden oldu ki, İsalm Devirmi'nin mucizesidir.

7. İslam Devrimi, küresel istikbar ve zorbalık güçleri özellikle Amerika karşısında ayakta durmanın görkemli ve prestijli sembolü oldu. Tüm bu 40 yıl boyunca, devrimin ilahi kutsallığı, ülkenin istikbara karşı direnişi ile büyüklüğü vatan ile İran gençlerinin belirgin özelliği haline dönüştü.

Kendi hayati çıkarları doğrultusunda diğer ülkelerin bağımsızlığı ve haklarını kötülük niyetleri için hedef tutan dünyanın tekel güçleri İran karşısında acizliğini itiraf etmiştir. ABD’nin kuklasını ülkeden atan İran milleti bugüne kadar dünya zorbalarının ülkeye istilasını engellemiştir.

Aziz gençler! 40 senelik islam Devrimi’nin tarihindeki başlıca konular şunlardı; sizler bu azametli ve muhteşem devrimin ilerlemesi için Allah’ın yardımıyla ikinci adımı atmalısınız.

Güçlü İranımız günümüzde de devrimin başlangıcı gibi sulta düzeni tarafından dayatılan bir sürü krizle karşı karşıyadır, ancak burada anlamlı bir değişiklik söz konusu; o günlerde ABD ile olan yüzleşmemiz yabancıların müdahalesini engelleme, Siyonist Rejim’in Tahran büyükelçisini kapatmak ve ABD’nin casusluk yuvasını ifşa etmekle sınırlı iken halihazırda öne çıkan mevzu Siyonistlerin tam sınır noktasında hazır bulunup ABD’nin Batı Asya bölgesindeki gayrı meşru hareketliliğini ortadan kaldırma, işgal altındaki toprakların kalbinde Filsitinli mücahitlere destek sağlama ve havalanan Hizbullah ve direniş ekseni bayrağını savunmaktır.

Şimdi ise siz değerli evlatlarıma birkaç temel başlıkla ilgili bazı tavsiyelerim olacak. Bunlar sırasıyla şu şekilde: Bilim ve araştırma, maneviyat ve ahlak, ekonomi, adalete önem vermek ile yolsuzlukla mücadele, bağımsızlık ve özgürlük, milli onur ile dış ilişkilerin yanı ısra düşmanla aramızdaki sınırın belirlenmesi ve son olarak yaşam tarzı.

1. Bilim ve araştırma: İmza attığımız bunca başarıya rağmen geride bıraktığımız yol sadece birer başlangıçtı. Biz dünyadaki bilim zirvesinin bayağı arkasındayız; fakat bu zirvelere ulaşmamız lazım. Bu sınırları aşmalıyız; biz sıfırdan başladık. Pahlavi ve Kaçar dönemlerindeki geri kalmalar günümzde bizi büyük bir darbeye maruz bırakarak bu hızlı hareketten geride kalmamızı sağlamıştır. Ancak şimdi bu yönde senelerce daha hızlı ilerlememiz gerekiyor.

2. Maneviyat ve ahlak: Bu konu ise tüm kişisel ve toplumsal faaliyetlerle hareketlerin yönünü belirleyerek toplumun temel gereksinimlerinden sayılıyor. İlk başta kendiniz ahlak ve maneviyat açısından gelişin arkasından da bunun toplumda yayılmasını sağlayın; maneviyat ve ahlak karşıtı girişimlerle akıllıca mücadele edip kötü insanların halkımızı aldatarak cehenneme yönlendirmesini engelleyin.

3. Ekonomi: İslam Devrimi, Şah rejiminin sahip olduğu bağımlı ve güçsüz ekonomiden kurtulma yolunu bize gösterdi, ancak sıkıntılı girişimler ülke ekonomisini bir sürü iç ve dış sorunla yüz yüze getirdi.

Dışarıdan dayatılan yaptırımların yanı sıra içerideki başlıca sorunlar şöyle: Ekonominin petrole bağımlılığı, ekonominin devlet elinde bulunması, iç kapasiteleri göz ardı etme, insani kaynaklara aldırmama, tutarsız bütçe tasarımı ve nihayet önceliklere yer verilmeden gereksiz masraflara yol açma. Bunların çözüm yolu ise direniş ekonomisini amaçlayan politikaları yürürlüğe sokmaktır.

4. Adalete önem vermek ile yolsuzlukla mücadele: Tüm gençlerimize net bir şekilde yaptığımız iş ile ulaşmak istediğimiz amaçlar arasında büyük bir fark olduğunu belirtmek isterim. İslam Cumhuriyeti’nde zenginliğe ulaşmak suç değil ancak bu konuda ayrımcılık yaparak adaletsizliğe yol açan yosuzluk yapan kimselere öncelik tanıma konusu ise kesinlikle yasaktır.

5. Bağımsızlık ve özgürlük: İran’da elde ettiğimiz bağımsızlık ile özgürlük yüz binlerce cesur ve fedakar insanın bu yolda döktüğü kanların birer kazanımıdır. Bağımsızlık ilkesinin asla ülkenin siyasetiyle ekonomisini sınırlarımız içerisinde zincirleme anlamına gelmediği gibi özgürlük konusu da ilahi ahlak ile değerlere karşı tavır alamaz.

6. Milli onur ile dış ilişkilerin yanı ısra düşmanla aramızdaki sınırın belirlenmesi:Günümüzde İran milleti, cani ABD’nin yanı sıra bazı Avrupa devletinin de güvenilmez olduğu kanaatinde. İran olarak onlarla aramızdaki sınırları dikkatli bir şekilde korumlaıyız. Devrimci ve ulusal değerlerimiz alanında bir adım bile geri çekilmemiz söz konusu olamaz; ABD ile herhangi bie sorunu çözmemiz mümkün değil ve onlarla yapılacak müzakere maddi ve manevi zarardan başka bir sonuç berbaerinde getiremez.

7. Yaşam tarzı: Son olarak bu konuda söylemek istediklerimi başka bir vakite bırakıyorm, fakat şunların altını çizmem lazım: Batı’nın kendi yaşam tarzını İran’da yayması ahlaki, ekonomik, dini ve siyasi boyutlarda ülkemize telafisi zor büyük bir zarar vermiştir. Bunlara karşı direnmek için de siz gençler akıllıca geniş çaplı  bir cihat yapmalısınız.

Son olarak 11 Şubat gösterisine onurlu bir şekilde katılmanız için siz aziz milleti kutluyorum.