اگر بخواهیم یکی از برجستهترین ویژگیهای شخصیتی شهید آیتالله سیدابراهیم رئیسی را نام ببریم، بیشک «ولایتمداری» و «ذوب ولایت بودن» از بارزترین آنهاست.
شهید رئیسی در جایگاه دومین مقام رسمی کشور، با پشتوانه رأی ۱۸ میلیونی ملت، هرگز خود را در تراز ولیفقیه ندانست و همواره خود را سرباز ولایت معرفی کرد. این روحیه نهتنها در گفتار، بلکه در کردار او نیز بهوضوح مشهود بود.
در روز مراسم تنفیذ، که همزمان با ایام شیوع کرونا بود، با ادب و تواضع و حسرتی مثالزدنی گفت:
«شرط ادب این بود که دست رهبر معظم انقلاب را میبوسیدم، اما شرایط اجازه نمیدهد.»
یا در یکی از سفرهای استانی، وقتی یکی از بانوان تصویر او را نقاشی کرده بود، پاسخ داد:
«من که کسی نیستم، ای کاش تصویر حضرت آقا را میکشیدید.»
این جملات ساده، اما پرمعنا، نشاندهنده عمق باور و پایبندی او به اصل ولایت فقیه بود؛ ولایتمداریای از سر معرفت، نه مصلحت.
تفاوت او با برخی از رؤسایجمهور گذشته نیز دقیقاً در همین نکته نهفته است؛ آنجا که برخی با تکیه بر آرای مردمی، دوگانهای میان "رئیسجمهور منتخب مردم" و "ولیفقیه" ایجاد کردند، شهید رئیسی هرگز به این وادی قدم نگذاشت و همواره خود را در مسیر ولایت تعریف کرد.
همانگونه که امیرالمؤمنین علی (علیهالسلام) فرمود:
«هر اندازه افتادگی کنید، به همان اندازه بالا برده میشوید.»
و امروز، شهید رئیسی را در اوج میبینیم؛ در جایگاه یک رئیسجمهور خدمتگزار، متواضع، و ولایتمدار.
علی مدرسی
