اهل بیت پیامبر (ع)، مظهر رحمت بی‌منتهای الهی و درهای رهایی بخشی هستند که کراماتشان تاریخ را درنوریده است. در میان این خاندان نورانی، حضرت فاطمه معصومه (س) بانوی کریمه ای هستند که آستان ملکوتی‌شان در دیار قم، برای دوست و غریب، مرجع حاجت و مأمن درماندگان است. آنچه پیش روست، روایت گویایی از یکی از این کرامات بی‌شمار است که تقدیم حضور شما می‌شود.
آیت‌الله سیدشهاب الدین مرعشی نجفی نقل می‌کنند:
«وقتی از نجف اشرف به شهر قم مهاجرت کردیم، منزل محقری را در پایین شهر اجاره کردیم و با نهایت فقر و قناعت روزگار می‌گذراندیم. زن صاحب‌خانه بسیار بداخلاق و سخت‌گیر بود و ایراد فراوانی می‌گرفت. حتی موقع شستن رخت و لباس، با همسر من دعوا می‌کرد و می‌گفت: «رخت‌ها را ببرید کنار رودخانه بشویید تا چاه منزل پر نشود.»
یک روز بر سر این موضوع با همسرم دعوا و سر و صدای بسیار کرد. من حوصله‌ام سر آمد و دلتنگ شدم و قلبم پریشان شد. چاره‌ای نیافتم، جز اینکه با آن حالت پریشان برخاستم و به حرم حضرت معصومه (سلام‌الله‌علیها) مشرف شدم و با آن حضرت راز و نیاز کردم.
پس از سلام و زیارت و نماز، متوسل به آن حضرت شده، آن بزرگوار را به درگاه خداوند شفیع قرار دادم و عرض کردم: «بی‌بی جان من، میهمان تو هستم و به آستان تو پناه آورده‌ام. از خدا بخواه که مرا از این گرفتاری مستاجری خلاص کند.»
دعا و گریه کرده، برگشتم. چند روزی نگذشته بود که نامه‌ای از عمویم از شهر تبریز به دستم رسید. نامه را خواندم و دیدم نوشته بود:
«من نذر کرده بودم که اگر حاجتم روا شود، برای یک طلبه‌ای که در قم درس می‌خواند و خانه ندارد، یک باب خانه بخرم. اکنون حاجتم روا شده، خواستم به نذرم وفا کنم و چون دیدم شما نیز خانه ندارید، ترجیح دادم که پول خانه را به شما بدهم. لذا مبلغ ششصد تومان حواله دادم که بروید در بازار قم از حاج محمدحسین یزدی تحویل بگیرید.»
بدین وسیله خداوند به برکت حضرت فاطمه معصومه (سلام‌الله‌علیها)، ما از گرفتاری مستاجری خلاص کرد.»
