یکی از ویژگی‌های بارز افراد مؤمن، دقت داشتن نسبت به شرایط اطرافیان است. انسان مؤمن سعی دارد نسبت به سایرین بی‌تفاوت نباشد و مدام مراقب اطرافیان است. در مقابل، افرادی هستند که رفتارهای خنثی دارند؛ یعنی برای خود چارچوبی ایجاد کردند و از آن محدوده خارج نمی‌شوند. هر کجا منافع خودشان باشد، اقدام می‌کنند و خاصیتی برای سایرین ندارند، مگر گاهی که از آنها حاجتی خواسته شود. اما مؤمن حقیقی که به دنبال سبک زندگی مؤمنانه است، قبل از اینکه از او حاجتی خواسته شود، در پی رفع نیاز دیگران می‌رود و در قبال این ابراز مهر و محبت، توقعی ندارد.

این خصلت در این زمانه که مردم درگیر بسیاری از چالش‌های اقتصادی و فشارهای روانی‌اند، باید جلوۀ بهتر و عمیق‌تری به خود بگیرد. سیرۀ امام رضا علیه‌السلام گویای آن است که آن حضرت نسبت به جزئی‌ترین مسائل پیرامونی واکنش نشان می‌دادند. توصیه‌های آن حضرت هنگام خروج از مدینه به‌سوی طوس به امام جواد علیه‌السلام گویای این حقیقت است. ایشان با استفاده از رفتارها و زیبایی کلام، سعی داشتند غم از چهرۀ اطرافیان بزدایند و خود نیز توصیه می‌فرمود «مَن فَرَّجَ مِن مُؤمِنٍ  فَرَّجَ اللّه ُ عَن قَلبِهِ یَومَ القِیامَةِ ؛ هرکه اندوه مؤمنى را بزداید، خداوند در روز قیامت غم از دلش مى‌زداید.»

حال این رفتار را با شیوه‌هایی متعددی می‌توان انجام داد؛ از جمله اینکه یکی از شیوه‌های آن، رفتاری به نام مواسات و یاری‌رسانی است که در این ایام کرونا، جلوه‌هایی از آن را بین مردم متدین خود مشاهده کردیم. شیوۀ دیگر می‌تواند صلۀ‌رحم و دید و بازدید با آن دست از اقوامی باشد که در مضیقه اقتصادی و یا حتی چالش‌های روانی قرار دارند. گاهی چنین دید و بازدیدهایی بر تقویت روحیۀ افراد اثر مثبت خواهد گذاشت.

هدیه دادن و یا حتی شوخی سالم با مؤمنی که در اندوه قرار دارد، می‌تواند از دیگر شیوه‌های زدودن غم از چهرۀ مؤمنان باشد. این هدیه ممکن است یک شیء ناچیز و یا گرانبها باشد، اما آنچه باقی می‌ماند، ثوابی است که نسبت به زدودن غم از چهرۀ فرد دیگر باقی می‌ماند.