ملحدان و اسلام‌ستیزان که توانایی تحلیل صحیح گزاره‌های معارف اسلامی را ندارند، به گمان باطلشان به دنبال یافتن تناقض در باورهای اسلامی می‌باشند. شبهه آنان این است که مسلمانان با خواندن آیةالکرسی سعی می‌کنند که شیطان را از خود دور سازند، در حالی‌که شیطان از خود خدا نترسید چه رسد به نام او.

در پاسخ به این شبهه به چند نکته اشاره می‌شود:

الف- مروری کوتاه بر سرنوشت ابلیس به روشنی نشان می‌دهد که او رانده‌ شدن خویش از درگاه الهی را به پای آدم علیه‌السلام نوشته بود. از‌ این‌ رو با صراحت به خداوند گفت:‌ «قالَ أَ رَأَيْتَكَ هذَا الَّذِي كَرَّمْتَ عَلَيَّ لَئِنْ أَخَّرْتَنِ إِلى‏ يَوْمِ الْقِيامَةِ لَأَحْتَنِكَنَّ ذُرِّيَّتَهُ إِلَّا قَلِيلًا»؛[1] «ابلیس به خدا گفت: «آيا ملاحظه كردى، اين كسى را كه بر من برترى دادى؟ اگر مرا تا روز قیامت زنده بگذاری، جز اندكى از فرزندانش را، حتماً منحرف و ريشه‌كن خواهم ساخت». از آن پس بود که ابلیس تمام تلاش و حیله خود را به هدف نابودی نسل آدم به‌کار بست.

ب- هدف از آفرینش انسان، مشخص شدن خوب از بد و مؤمن از کافر است و این هدف فقط با اراده و اختیار انسان معنا پیدا می‌کند، پس خدا به انسان عقل و اندیشه داد تا بتواند در برابر مکر و حیله ابلیس و دوستانش تصمیم صحیح را بگیرد. البته شیاطین اجازه ندارند به صورت مستقیم، انسان را نابود کند؛ بلکه صرفاً از مسیر وسوسه و گمراه‌ ساختن انسان به هدف شوم خود می‌پردازند.[2]

ج- ابلیس به خوبی می‌داند که عاقبتی جز عذاب جاودان ندارد، بنابراین تلاش می‌کند تا هر جا که بتواند انسان‌های بیشتری را با خود به جهنم بکشاند. اینجاست که خداوند افزون بر قدرت عقل و اندیشه، مسیرهای نجات از مکر شیطان و دور ساختن او را به انسان نشان می‌دهد.

آیةالکرسی یکی از بهترین گشایش‌ها و راه‌های نجات در برابر نیرنگ شیاطین است؛ زیرا بهترین آیه و قله آیات قرآن کریم می‌باشد[3] و قرآن نیز جز نور و روشنایی برای مؤمنان ندارد. در حقیقت، انسان مؤمن با خواند آیةالکرسی خود را در پناه اسم اعظم خداوند قرار می‌دهد و بی‌تردید وعده خداوند حق است که انسان مؤمن را از دام شیطان دور می‌سازد.

البته انسان مؤمن می‌داند که این راه و مسیر کاملا موقت و شکننده است؛ زیرا شیاطین در کمین هستند و شبانه روز، منتظر فرصت برای ایجاد لغزش در زندگی مؤمنان می‌باشند.

پی‌نوشت:
[1]. اسراء، 62.
[2]. اسراء، 65.
[3]. مجلسی، محمدباقر، بحار الأنوار، ج‏89، ص267، دار إحياء التراث العربي‏.