تفاوت نور و تاریکی بر همگان مشهود بوده و نیاز به بیان ندارد. نور خورشید با تابش خود بر روی زمین فواید متعددی را به ارمغان می‌آورد و زمین بدون تابش خورشید قابل تصور نیست. امام معصوم علیه‌السلام نیز همانند خورشید بر اهل آن نورافشانی کرده و برکاتش را بر اهل زمین به ارمغان می‌آورد. در روایات نیز امام به خورشید تشبیه شده است. امام رضا علیه‌السلام در این راستا می‌فرماید: «الْإِمَامُ كَالشَّمْسِ الطَّالِعَةِ الْمُجَلِّلَةِ بِنُورِهَا لِلْعَالَم»؛[1] «امام همچون خورشید تابناکى است که نورش جهان را فراگرفته است».

همان‌طور که زمین بدون خورشید از بین می‌رود و متصور نیست، بدون امام نیز زمین از بین می‌رود و از هم می‌پاشد. امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید: «لَوْ بَقِيَتِ الْأَرْضُ بِغَيْرِ إِمَامٍ لَسَاخَت»؛[2] «اگر زمين بدون امام باقی بماند در هم فرومی‌ریزد».

اکنون‌که بیان شد زمین بدون امام باقی نمی‌ماند، شاید برخی با این سؤال مواجه شوند که در دوران غیبت امام زمان علیه‌السلام چرا زمین از بین نمی‌رود؟!

پاسخ این‌گونه است؛ چنان‌که زمان ابری بودن آسمان، هوا همچنان روشن و نورانی بوده و زمین از نور خورشید بهره‌مند ‌می‌شود در دوران غیبت نیز مردم از وجود امام زمان علیه‌السلام بهره‌مند ‌می‌شوند. رسول خدا در وصف دوران غیبت می‌فرماید: «و الّذي بَعَثَني بالنّبوّةِ، إنّهم لَينتَفِعونَ بهِ و يَستَضيؤونَ بنورِ وَلايتِهِ في غَيبتهِ كانْتِفاعِ النّاسِ بالشَّمسِ و إنْ جَلّلَها السَّحابُ»؛[3] «سوگند به آن‌که مرا به پيامبرى برانگيخت، آنان از وجود او بهره‌مند می‌شوند و در روزگار غيبتش از نور ولايت او پرتو می‌گیرند، همچنان كه مردم از خورشيدِ نهان در پسِ ابر، بهره‌مند می‌شوند».

در نتیجه خورشید امامت در هر حالتی برای مردم، نور و برکت است؛ حال امام حاضر باشد یا غائب.

پی‌نوشت:
[1]. جعفر بیاتی، الأخلاق الحسينية، انوار الهدی، ص18.
[2]. شیخ کلینی، کافی، اسلامی، ج1، ص179.
[3]. علامه مجلسی، بحارالانوار، مؤسسه الوفاأ، ج52، ص93