گفتار ما، آیینه‌ای از شخصیت درونی‌مان است. جامعه‌ای که در آن ادب، احترام و مهربانی در کلام جاری باشد، محیطی امن، آرام و انسانی خواهد بود. در قرآن کریم، خداوند به شکل‌های گوناگون بر اهمیت گفتار نیک تأکید کرده، و یکی از روشن‌ترین دستورات در این زمینه، در بخشی از آیه ۸۳ سوره بقره آمده است.
"وَقُولُوا لِلنَّاسِ حُسْنًا؛ با مردم سخن نیک بگویید."
این بخش از آیه نه صرفاً توصیه‌ای اخلاقی، بلکه دستوری اجتماعی و انسانی است. این آیه یعنی با همه‌ی مردم، فارغ از دین، نژاد یا موقعیت، با سخن نیک، نرم و محترمانه برخورد کنید. واژه‌ی «ناس» نشان‌دهنده شمول عام این دستور است: یعنی همه‌ی انسان‌ها.
حسن سخن نیز، فقط به معنای خوش‌زبانی نیست، بلکه شامل راست‌گویی، ادب، دلجویی، پرهیز از تحقیر، و پرهیز از سخنان تلخ و تند نیز می‌شود. حتی اگر کسی مخالف ما باشد، باز هم وظیفه داریم با او مؤدبانه و محترمانه گفت‌وگو کنیم.
این دستور قرآنی، پایه‌ای برای فرهنگ گفت‌وگوی سالم و پیشگیری از خشونت زبانی در جامعه است. جامعه‌ای که اعضایش به این اصل وفادار باشند، از نزاع‌های بی‌ثمر، سوء تفاهم‌ها و شکاف‌های اجتماعی در امان خواهد بود.
سخن نیک نه تنها سبب آرامش دل دیگران می‌شود، بلکه نزد خداوند پاداشی عظیم دارد، چرا که خودِ خدا دوستدار نیکی، ادب و محبت است.
