آنگاه که بشر در تلاطم شک و پرسش‌های بنیادین گرفتار بود و در جست‌وجوی حقیقت از راز هستی سرگردان شده بود، خداوند دست تعلیم بر سر او نهاد. او نخستین معلم بشر شد؛ معلمی که نه از جنس واژه و دستور، بلکه از جنس هدایت، بینش و آگاهی بود.
خداوند متعال حضرت آدم را برگزید تا واسطه‌ای برای نخستین آموزه‌های بشر باشد؛ آموزه‌هایی که در سه اصل بنیادین خلاصه می‌شدند:
۱. جهان هستی خالقی یکتا و بی‌همتا دارد.
۲. آفرینش انسان بیهوده نبوده، بلکه در سایه معنا و هدف تحقق یافته است.
۳. انتظار خداوند از بشر، رسیدن به اخلاق الهی و متخلق شدن به صفات اوست.
امروز، در پاسداشت روز معلم، به یاد می‌آوریم که نخستین بارقه‌های آگاهی از پرتو علم الهی نشأت گرفته‌اند.
معلمان، وارثان این سنت دیرینه‌اند؛ چراغ‌داران مسیر دانش و روشنگری، کسانی که با بینش، شکیبایی و عشق به دانایی، جامعه را به سوی رشد و تعالی هدایت می‌کنند. اما فراتر از جایگاه رسمی آموزش، هر فردی که لحظه‌ای از عمر خود را صرف هدایت، اصلاح و تربیت دیگری کند، معلم است.
معلمی صرفاً یک حرفه نیست، بلکه رسالتی است که در عمق هستی جریان دارد؛ رسالتی که معنای انسان بودن را شکل می‌دهد. امروز، به احترام همه معلمان اعم از اساتید حوزه و دانشگاه و آموزگاران مدارس، مربیان اخلاق و خرد، و حتی آنانی که در سکوت رفتار و گفتارشان، درس انسانیت می‌آموزند سرتعظیم فرود می‌آوریم.
