حفظ ایمان و ولایت در دوره غیبت و دوست داشتن دوستان حضرت حجت علیه السّلام و دشمنی با دشمنانش دارای ثوابی ارجمند و آثار معنوی والاست.
شاید علت مترتب بودن چنین ثواب و آثاری، این باشد که مؤمنان دوره غیبت با اینکه از دیدن امام خود و رسیدن به محضرش و شنیدن کلام نافذش محرومند، امّا در عین حال او را دوست می دارند و به او ایمان دارند و دل و دین خود را به او سپرده اند.
حال، انسان مؤمنی که در دوره غیبت چنین روحیه ای داشته باشد اگر یکی از امامان پیشین را درک می کرد چه وضعی داشت؟
قطعا چنین است که اگر او را درک می کرد، از او پیروی می نمود و در کنار او می جنگید و پاداش مجاهدان در رکاب امام حاضر را از آن خود می نمود.
برگرفته از کتاب "الشموس المضیئه (ظهور نور)" ، ص ۱۷۳ - آیتالله سعادتپرور
